Over afzetten, omarmen en weer loslaten
Niemand zet z’n kindje de eerste keer graag af bij een onthaalouder of kinderdagverblijf. Iedereen hoopt op de beste zorgen en een lachende snoet bij het weerzien. Afzetten en
afgeven vraagt om een open hart en veel vertrouwen. Maar ook onthalen en omarmen is werken met hart en ziel. Hoe ervaren ouders én onthaalouders die spannende stap?
Op zoek naar een tweede thuis
Melissa: “Ik heb samen met mijn man een bakkerij en moest na de geboorte snel weer aan het werk. Ik wist dus op voorhand dat ik Jason al op 8 weken ergens zou moeten afzetten. Gelukkig had ik via familie over een heel goede onthaalmoeder gehoord, Karine. Iedereen die er z’n baby bracht, sprak vol lof over haar. Daar wou ik dus absoluut ook een plaatsje! De eerste dagen vonden we heel moeilijk, maar gelukkig hield Ma’ke Karine ons via sms op de hoogte. Al die berichtjes dat het goed ging, dat lucht op. Hij was de kleinste, maar wel de held van iedereen. (lacht)
Ondertussen zetten we Jason (9 maanden) hier met de glimlach af. Ma’ke Karine is zijn tweede thuis geworden. Karine betrekt hem bij knutselactiviteiten ,hij speelt spelletjes mee… Ik vind het fijn dat hij hier zo veel bijleert. Soms knaagt het natuurlijk dat hij hier iets voor de eerste keer doet, maar Karine laat me dat dan meteen weten met een lieve sms of een filmpje. Wat ik het allerbelangrijkste vind, is dat Karine meedenkt en oplossingen zoekt. Niets is haar te veel. Zo geeft ze Jason de melk die ik thuis afkolf en past ze zijn maaltijden aan z’n koemelkallergie aan. Alles gebeurt in overleg, bij elk volgend stapje houden we elkaar op de hoogte en oefenen we samen, zoals met rollen en buiklig. Ook als ik aan iets twijfel of raad nodig heb, kan ik bij Karine terecht. Zonder haar steun was ik al gestopt met borstvoeding. Ze heeft heel veel ervaring maar geeft mij toch het vertrouwen dat ik het goed doe. We bespreken onze verwachtingen en zoeken samen naar een middenweg, dat is volgens mij het beste.
We zijn van plan om Jason hier naar de naschoolse opvang te brengen. En binnen 10 jaar passeer ik hier met mijn grote Jason. (lacht) Een onthaalouder is toch speciaal: ze voedt je kind mee op en leert het zo veel bij. Zelf onthaalmoeder zijn, dat is niets voor mij. Het is een job die je met hart en ziel moet doen, een roeping. Alle respect voor Karine en alle andere onthaalouders!”
Een onthaalouder is toch speciaal: ze voedt je kind mee op en leert het zo veel bij.
Kinderen, daar kan je nog wat van leren!
Karine: “De tijd vliegt. 26 jaar geleden werkte ik als diëtiste in UZ Leuven en was ik zwanger van mijn tweede kind. Mijn oorspronkelijke plan was om even te stoppen met werken zodat ik zelf onze kinderen kon opvangen. Dat viel zo goed mee dat ik onthaalouder werd. Ik vang dagelijks 8 kindjes op, waarvan 3 gedurende een hele week. De dagen zijn intens en soms ook vermoeiend, maar toch voelt het niet als werken aan.
De kinderen geven me zoveel vriendschap dat ik al de rest vergeet. Dat ze het onderling zo goed met elkaar vinden, maakt me echt gelukkig: zonder vooroordelen en zonder iemand uit te sluiten maken ze plezier. Daar kunnen we als volwassenen nog veel van leren! Ik heb een prachtige job maar hou van ’s morgens tot ’s avonds veel ballen tegelijk in de lucht. Valt de structuur even weg, dan is er chaos. Ervaring heeft me geleerd hoe ik op dat moment alles weer voor elkaar krijg. Je kalmte bewaren is een gouden tip. (lacht)
Schatjes als Jason laten je alles relativeren. Hij was amper 8 weken toen hij voor de eerste keer bij mij kwam. De aanpassing verliep daardoor makkelijker dan als ze wat ouder zijn. Vertrouwen is wat mij betreft het codewoord voor een goede relatie met de ouders. Ik heb nog geregeld contact met de gezinnen die ooit hun kindje aan mij toevertrouwden. Ik vind het geweldig dat ze me nog kennen. Eén gezin geeft me nog elk jaar een cadeautje op mijn verjaardag. Dat wil toch iets zeggen hè.” (lacht)
Vertrouwen is wat mij betreft het codewoord voor een goede relatie met de ouders.
