Annuska en Roel, mama en papa van Gitte (4 jaar), Boris (2 jaar) en Vik (4 maanden) blikken terug op de geboorte van hun jongste.
Ik wist wat er ging gebeuren en wat ik liever wel en niet wou.
"De bevalling van Vik verliep vrij vlot. Na 5 uurtjes was hij daar. Toch een vooruitgang na een eerste bevalling van 18 uur (lacht). Ik merkte dat ik veel mondiger was dan toen. Ik voelde ook beter wanneer ik naar mijn limiet ging en kon dat beter aangeven. De eerste keer wist ik totaal niet wat er me te wachten stond: ik liet alles maar gebeuren. Bij Vik zei ik op het werk al lachend: 'Als ik hier beval, geen paniek, ik weet perfect wat ik moet doen'. Tijdens de bevalling zat ik in mijn wereld, in mijn cocon. Er mocht eender wat gebeuren, ik had het niet gemerkt (lacht). Mijn man wist dat hij me beter met rust kon laten, hij zei dus zo weinig mogelijk. Ik ben de hele tijd rustig gebleven. Dat was na de geboorte van Gitte wel anders: ik was compleet overdonderd én uitgeput. Nu beleefde ik de bevalling veel bewuster.
Bij Gitte lieten we iedereen direct weten dat ze geboren was. Gevolg: een kamer vol bezoek. Nu hielden we de eerste dag bewust voor ons gezinnetje. De kinderen konden rustig kennismaken met hun kleine broer. Na 2 dagen mocht ik naar huis en daar keek ik naar uit. Bij mijn dochter wou ik zo lang mogelijk blijven, nu verlangde ik naar ons gezinnetje thuis. De verpleging merkt dat je ervaring hebt en dringt zich niet op. Zo heb ik het graag."
De eerste bevalling was voor mij toch de meest speciale.
"Toen ik voor het eerst papa werd gaf dat een gezonde nervositeit. Ik fantaseerde over hoe ik als papa zou zijn, welke dingen ik met mijn dochter zou doen, of ze op mij zou lijken,… De impact van de geboorte kon ik helemaal niet inschatten. Toen Boris geboren werd wás ik al papa: er kwam gewoon een nieuw hoofdstuk bij. Het was voorspelbaarder, makkelijker én relaxter. Toen bij onze dochter Annuska’s water brak, was ik echt een beetje in paniek. Nu zijn we gewoon rustig vertrokken. Mijn vrouw gaf aan wat voor haar oké was en we wisten wat er zou gebeuren. We hadden geen plannen of stress, we lieten het gewoon op ons afkomen.
Als man sta je langs de zijlijn toe te kijken. Maar echt frustrerend vind ik dat niet. Na 2 bevallingen kende ik de do’s-and-don’ts: niet om de 3 minuten vragen of ze pijn heeft, de aandacht niet opeisen en zéker geen mopjes vertellen. Ik doe eigenlijk gewoon wat Annuska vraagt, probeer er voor haar te zijn als het moet en laat haar vooral in haar cocon. Na de 3de geboorte leefde ik niet op een roze, maar wel op een realistische wolk. Ik wist dat er drukke dagen zouden komen, maar ook dat we dat samen zouden aankunnen. Het bijzonderste moment? Dat was de eerste kennismaking van Gitte en Boris met hun nieuwe broertje
