Babyblues of meer?

Een post-partumdepressie begint meestal binnen de 6 weken na de bevalling. De tekenen herkennen en hulp zoeken, zijn enorm belangrijk. Want een depressie die niet behandeld wordt, kan jaren aanslepen. Dokter Bie Peuskens is psychiater en biedt onder meer individuele ondersteuning en ondersteuning aan koppels in de perinatale periode.

"Babyblues zijn heel normaal. Ze gaan vanzelf over. Ongeveer 80% van de mama’s moet hier na de geboorte 2 à 3 dagen door. Als die somberheid of lusteloosheid langer dan 2 weken duurt of als het té heftig wordt, moet je hulp zoeken. Bij de huisarts bijvoorbeeld. Het is belangrijk dat ouders weten dat ze ook hún verhaal en niet alleen dat van hun kindje, kwijt kunnen bij Kind en Gezin."

"Een post-partumdepressie komt bij 10 à 20% van de mama’s voor. We zien dat er vaak al tijdens de zwangerschap depressieve klachten zijn. Je zou denken ‘het zijn de hormonen’, maar de rol van hormonen bij een post-partumdepressie is onduidelijk en waarschijnlijk overroepen. Het gaat eerder om een samenloop van biologische, psychologische en genetische factoren. Een voorgeschiedenis van depressie, relatieproblemen, gebrek aan sociale steun en een samenloop van stresserende gebeurtenissen kunnen een risico zijn."

"Onrealistische verwachtingen vóór de geboorte maken het je nadien moeilijk. Het is normaal dat je moedergevoel je niet meteen overvalt, dat je niet direct weet hoe je je baby kan sussen, … Als mama kan je al tijdens de zwangerschap oefenen om ‘ja’ te zeggen op hulp die je aangeboden krijgt. Je kan uitzoeken van wie je hulp krijgen fijn vindt, tegen wie je durft zeggen dat je je minder goed voelt, wie jouw vertrouwenspersoon kan zijn."
 

"Een geboorte is een ingrijpende gebeurtenis voor de mama én haar partner. Het is logisch dat je dan wat dingen in vraag stelt: je verleden, je relatie met je ouders, … Je moet toelaten dat dat ineens op je afkomt en erover praten. De rol van de partner is sowieso onmiskenbaar. Als partner voel je vaak het snelst aan hoe het met je vrouw gaat, herken je als eerste kleine veranderingen. Veel belangrijker nog is je ondersteunende rol: jij vormt de cocon die mama en baby beschermt. Voor hen voelt het veilig als jij die positie inneemt."

"Als de mama somber blijft, is het belangrijk om haar gevoelens niet weg te praten met ‘het gaat wel voorbij’ of ‘bijt eens op je tanden’. Haar ondersteunen met kleine dingen betekent heel wat: de baby overnemen zodat ze kan douchen, haar laten bijslapen, zorgen dat ze niet te vaak alleen is als ze angstig is. Hoewel het je misschien zelf onzeker of bang maakt, zeg haar dat je ziet dat ze het moeilijk heeft. Dat ze zich er niet voor hoeft te schamen. Stel haar gerust dat ze geholpen zal worden."