Het verhaal van Amelia en haar man neemt een onverwachte wending 24 uur na de geboorte van hun jongste dochtertje. Hun dochter overlijdt thuis, totaal onverwacht, tijdens haar slaap.
‘De bevalling was vlot verlopen. Na maanden wachten was ze er eindelijk: onze prachtige dochter. Iedereen was blij. En ik wilde vooral snel naar huis om met heel het gezin samen te zijn. Je komt thuis en je denkt: dit is de start van ons nieuwe leven. Je hebt zoveel plannen, verwachtingen en dromen. En dan ben je plots een begrafenis aan het regelen. Dat kan je je gewoon niet voorstellen. Ik heb al zo vaak herleefd hoe ik haar reanimeerde. Ik ben kraamverzorgende van opleiding en kan reanimeren. Maar ik had nooit gedacht dat ik mijn kind zou moeten reanimeren. Toch doe je dat: je hoopt met heel je hart dat dat andere hartje weer gaat slaan. En dan komt de ambulance en nemen ze het over. Je ziet dat er geen verbetering is. Je weet wat dat betekent, ook al wil je dat niet. Nadien bleef ik die reanimatie afspelen in mijn hoofd. Ik wilde elke echo analyseren, al zei mijn gynaecoloog dat ik het antwoord niet zou vinden. Het is heel gek, maar ik had tijdens deze zwangerschap een ander gevoel dan bij m’n andere zwangerschappen. Op die echo’s wilde ik iets vinden dat niet klopte. Ik wilde weten of we het hadden kunnen weten. Ik wilde zien wat ik ergens wel voelde. Ik wilde begrijpen wat je niet kan begrijpen. Maar uiteindelijk is het gewoon pech.
Ik had nooit gedacht dat ik mijn kind zou moeten reanimeren. Toch doe je dat: je hoopt met heel je hart dat dat andere hartje weer gaat slaan.
Je kan je gewoon niet voorstellen dat het echt is gebeurd. Mijn dochter was er, we waren er allemaal zo klaar voor, en toch verloren we haar. Zelfs nu weet ik nog niet hoe ik die eerste maanden ben doorgekomen. Op een bepaald moment voelde ik dat ik het alleen niet meer kon redden. Dus heb ik hulp gezocht. Ondertussen ga ik vaak bij mijn psychologe langs. Zij geeft me tips en nieuwe inzichten. En gelukkig was er ook een vriendin die zelf een miskraam had gehad. Natuurlijk is het anders, maar ik heb wel veel steun aan haar, gewoon omdat we er samen over kunnen praten. En ik kreeg zoveel hulp uit onverwachte hoek; de buren die zorgden voor eten en zelfs nu nog helpen met opvang, of Nina van Kind en Gezin die er altijd was.
Niemand zag dit aankomen. Ik heb haar zelf haar laatste kleertjes aangedaan. Ik was zo trots en fier, op mezelf, op haar. Daar lag ze, niet op de materniteit, maar in een echt babybedje op een rustig kamertje. Ik hield haar vast, heb haar gekust en geknuffeld. Erover praten. Erover zwijgen. Iedereen verwerkt zo’n verdriet op zijn manier. Er is geen goede of slechte manier. Mijn partner en ik gaan heel verschillend om met ons verdriet. Dat maakt het ons moeilijk. Ik vind troost in praten over haar. Mijn partner zit helemaal anders in elkaar. Hij heeft het moeilijk met praten. Hij wil zich sterk houden. Heel lief, maar dat helpt niet altijd. In je verdriet ben je vaak het meest boost op diegene die je het liefst ziet. Dit als koppel samen overleven is heel hard werken. En dan zijn er ook nog je andere kinderen. Mijn zoon van 12 was zo dapper. Hij zette door op school, hij was er voor mij. We hadden sowieso altijd al een heel hechte band, omdat we zo lang met z’n tweeën waren geweest. Ons oudste dochtertje was net 2. Ze besefte nog niet wat er gebeurde, maar ze was toen heel aanhankelijk, zo gaf ze me onbewust veel troost. En toch. Je probeert je ook sterk te houden voor je kinderen. Ik huilde zo vaak ’s avonds. Helemaal alleen.
We dragen zo’n groot verborgen verdriet in onze samenleving: het komt veel vaker voor dan we denken. Praten is belangrijk. Ik heb zoveel liever dat mensen me vragen hoe het gaat, dan dat ze me aanstaren en niets zeggen. Natuurlijk is het moeilijk, natuurlijk is het confronterend, maar zwijgen is niet beter.
Ondertussen heb ik al zoveel verhalen gehoord over miskramen of mensen die hun kindje net na de geboorte zijn kwijtgeraakt. We dragen zo’n groot verborgen verdriet in onze samenleving: het komt veel vaker voor dan we denken. Praten is belangrijk. Ik heb zoveel liever dat mensen me vragen hoe het gaat, dan dat ze me aanstaren en niets zeggen. Natuurlijk is het moeilijk, natuurlijk is het confronterend, maar zwijgen is niet beter. Ik ben alle vrienden die belden om te vragen hoe het ging met ons zo dankbaar. Het leven staat stil. Het leven gaat door. Het is vreemd: het leven gaat door, maar voor mij heeft het echt stilgestaan. En dan, na een paar maanden, was ik terug zwanger. Het was snel, ja.
Omdat ik bang was dat ik het anders nooit meer zou durven. Maar eerlijk? Ik heb het emotioneel én fysiek onderschat. Als ik nu kon terugkijken, zou ik mezelf aanraden wat langer te wachten. Ondertussen ben ik bevallen van een flinke zoon. Het helpt dat hij een jongen is. Hij heeft geen enkel kleertje van haar gedragen. Die had ik voor haar gekocht, niet voor haar broertje. Maar ik kan perfect naar hem kijken zonder te vergelijken. Het is goed dat hij er is. Ook hij helpt me met mijn verdriet om haar. Want natuurlijk is dat er nog altijd: het verdriet. De eerste maanden van zijn leven waren een blije en gelukkige, maar ook immens verdrietige periode. Gelukkig ben ik goed omringd. Lies, mijn vroedvrouw en Nina volgden de baby mee op en stonden altijd klaar met praktische raad, maar ook met een luisterend oor. We zijn nu bijna 1 jaar verder. Tijd is zo belangrijk. En tegelijkertijd, ook heel relatief. Het verdriet kan nog altijd in al zijn hevigheid toeslaan, even hard als op dag één. Als er een brief met haar naam tussen de post zit, op haar verjaardag, op mijn verjaardag, op speciale dagen of gewoon op een doorsnee maandag met als enige reden dat ze er niet meer is. Je hebt tijd nodig om het te verwerken. Veel tijd. Geef en gun jezelf die tijd.
Er komen nog veel moeilijke momenten, dat weet ik. Ik zit nog even op deze rollercoaster. Tegelijkertijd ben ik dankbaar dat ik nog op die rollercoaster mag zitten, want ondanksalles is hij heel mooi: die rollercoaster die het leven is
Verlies tijdens of kort na de zwangerschap
Een zwangere vrouw heeft al snel een sterke band met het kindje in haar buik. De mama is fysiek, geestelijk en sociaal ingesteld op het moederschap. Ook de partner voelt al verbondenheid met het kindje en heeft zich eraan gehecht. Sterft het kindje, dan veroorzaakt dit een diep verdriet. Wat als het anders loopt dan verwacht?
Rouwen
De confrontatie met de omgeving en het alledaagse leven biedt soms steun, maar is vaak ook moeilijk. Het overlijden van een kindje dat er voor de omgeving en de samenleving ‘nog niet was', wordt soms nog te weinig beschouwd als een verlies. Beide partners hebben evenwel recht op rouwen, moeten het verlies verwerken en een plaats geven in hun leven. Misschien zijn er ook oudere kinderen in jullie gezin, die met deze rouw worden geconfronteerd. Lees meer over rouwen.
