“Iets meer dan twee jaar geleden kwam onze pleegdochter hier letterlijk binnengewaaid. Na een intensief screeningstraject en een onverwacht snelle vraag of we een baby’tje voor lange tijd wilden opvangen in ons gezin, stak een crisispleegmama een maxi-cosi door de voordeur. Daarin lag een frêle meisje van 8 weken zorgeloos te slapen.
Dat we voor een engagement als pleeggezin kozen, kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Onze kinderen waren vijf en twee jaar en we hadden het gevoel dat er letterlijk en figuurlijk nog meer dan genoeg ruimte was om een pleegkind op te vangen in ons gezin. Bovendien hadden mijn vrouw en ik elkaar als prille twintigers leren kennen als animator op een zomerkamp voor pleegkinderen.
We hadden onszelf altijd al voorgenomen dat we ouders wilden helpen als hun kind tijdelijk niet bij hen kon blijven wonen. Nu we allebei weinig andere zorgen in ons leven hadden, durfden we de stap te zetten.
We hadden onszelf altijd al voorgenomen dat we ouders wilden helpen als hun kind tijdelijk niet bij hen kon blijven wonen. Nu we allebei een fijne job hadden, onze eigen kinderen gezond waren en weinig andere zorgen in ons leven hadden, durfden we de stap te zetten. Op veel verraste reacties van onze vrienden of familie moesten we dus niet rekenen, toen we vertelden dat er nog een extra kind zou komen rondlopen in ons huis.
Dat frêle meisje in de maxi-cosi, mochten we al snel beter leren kennen. Ook als pleegpapa was dat best speciaal: de eerste zeven weken dat onze pleegdochter bij ons was, kon ik pleegouderverlof opnemen. Mijn collega’s pakten het extra werk er met een grote glimlach bij en vroegen me in ruil af en toe een foto door te sturen terwijl ik haar knuffelde of een flesje gaf. Op die manier kregen we de tijd om stapsgewijs een band op te bouwen en zorgden we voor een veilige hechting. Ook haar mama en papa leerden we kennen en we beloofden samen met hen zo goed mogelijk voor hun dochter te zorgen.
Na die eerste knuffels, volgden al snel andere, meer dan gekende mijlpalen: de eerste dag naar de crèche, voor het eerst naar de dierentuin, de eerste keer alleen slapen, de eerste Kerst, de eerste keer kruipen, de eerste keer wortelpuree uit mijn en haar haar vissen … Maar ook momenten die ook voor ons nog onbekend waren: voor het eerst naar de jeugdrechtbank, voor het eerst een goedkeuring vragen om in de zomer op vakantie te gaan of voor de eerst keer een voetbalmatch tussen de papa van onze pleegdochter en onze zoon tijdens een van de bezoekmomenten …
We zullen altijd in haar leven zijn: want wat we haar hier meegeven, zal ze de rest van haar leven meedragen. En ook andersom: onze pleegdochter zorgt ervoor dat ons leven en dat van onze kinderen een stukje rijker wordt.
Pleegzorg: het is heel wat en toch ook weer niet. Uiteindelijk probeer je een kind verder te helpen en ouders te ondersteunen. Hoelang blijft ze dan, vragen mensen zich al snel af. Of: zul je haar wel kunnen loslaten als ze weer bij haar ouders moet gaan wonen? Het zijn vragen waar we eigenlijk niet op kunnen antwoorden. We zullen er zijn, zolang we voor haar en voor haar mama en papa van betekenis kunnen zijn. Maar op een of ander manier zullen we altijd in haar leven zijn: want wat we haar hier meegeven, zal ze de rest van haar leven kunnen meedragen. En even goed geldt het ook andersom: onze pleegdochter zorgt ervoor dat ons leven en dat van onze kinderen een stukje rijker wordt.
Dus … Heb je zelf nog wat figuurlijke en letterlijke ruimte over? Ga dan gewoon eens langs op een infoavond over pleegzorg bij jou in de buurt. En wie weet past pleegzorg ook helemaal bij jou!”
Pleegzorg
Deel jouw warme thuis met een pleegkind. Ontdek de voorwaarden, getuigenissen en het stappenplan.
