“Ouderschap gaat met vallen en opstaan"

Ouderschap kan op veel momenten en leeftijden pittig zijn en gezinnen onder hoogspanning zetten. Ook Nizio, psychopedagoog bij Kind en Gezin, kent en herkent opvoedstress als geen ander. 

“Ik kom vooral in contact met ouders die opvoedingsvragen hebben en die - bijna per definitie - al opvoedstress ervaren. Ouders die zich zorgen maken omdat hun kind veel weent, niet goed eet, niet doorslaapt … op zich is dat niet gek. Je krijgt de grootste verantwoordelijkheid ooit in je schoot geworpen. Maar uiteraard: je moét niet alles alleen doen. ‘It takes a village to raise a child', luidt de uitdrukking, en terecht.”

“De grote levensverandering, de uitdaging om opvoeden te combineren met je werk, huishouden, planning van de kinderopvang … dat kan allemaal stress met zich meebrengen. Soms zijn er ook problemen in de partnerrelatie. Zeker in het begin kan het ouderschap de relatie met je partner in de schaduw zetten. Jij of je partner kunnen daar last van hebben of je minder erkend voelen. Ook gedragsproblemen en medische problemen bij je kind kunnen wegen, zeker als je niet weet wat er aan de hand is.  

“Sommige mensen zijn gevoeliger aan stress, bijvoorbeeld als ze nood hebben aan structuur en duidelijkheid. Of ouders die heel angstig zijn.  Zo sprak ik eens met een mama die zodra haar kind wakker werd, er naast stond. Tijdens een huisbezoek vroeg ik of ze het zag zitten om even af te wachten toen dat gebeurde. En jawel: na een beetje neuten is haar kind terug in slaap gevallen. Ze sopte bijvoorbeeld ook brood in melk en gaf echt minihapjes uit schrik dat haar kind zich zou verslikken. De angst kan ook voortkomen uit iets dat de ouder in het verleden meegemaakt heeft. Begrijpen waarom een ouder angstig is, kan helpen om die ouder te ondersteunen.”  

“Iedereen heeft ook een mening over opvoeden. En die meningen krijg je er ongevraagd en gratis bij. Mijn jongste kind was een heel slechte slaper. Ik kon echt geïrriteerd raken als mensen ongevraagd adviezen gaven ‘Ik gaf die van ons een tuutje en dan sliep die door.’ Wel, fantastisch dat dat bij jouw kind zo was, maar we gaan dat toch niet als dé referentie nemen?”   

“Sociale media drukken ons met onze neus op mild ouderschap, goed genoeg ouderschap … Ook weer meningen, want wat is dan ‘goed genoeg’? Soms maak ik er bijna een taak van om ouders op al die meningen voor te bereiden. (lacht) En ik maak hun vooral ook duidelijk: ‘Jij bent de expert, doe maar wat goed voelt voor jou en je kindje.’”   

“Stress bespreekbaar maken moet vertrekken vanuit het normaliseren. Opvoeden is trial en error. Stress is voor een stuk normaal. Alleen kan die evolueren naar problematische en toxische stress als de situatie lang duurt en een impact heeft op het welzijn en de ouder-kindrelatie, zeker als er geen buffers zijn zoals een partner die aanwezig is, of iemand uit de omgeving.”   

“Mensen zeggen heel vaak dat ze geen netwerk hebben. Dan moeten we creatief zijn en doorvragen: ‘Wie is er op bezoek gekomen nadat je bevallen was? Aan wie zou je je kind toevertrouwen als je een dringende operatie moet ondergaan?’”   

 “Hulp vragen, dat voelt voor veel mensen als falen. Terwijl het net kan zorgen voor wat ademruimte. Ook gewoontes spelen heel erg, zoals tijd zoeken voor wat ontspanning: ‘Wanneer zou ik dat nog moeten doen?’ Terwijl het net heel belangrijk is om toch op zoek te gaan naar we-time. Bij sommige ouders is het al jaren geleden dat ze nog eens met z’n tweeën op restaurant zijn geweest of uitgegaan. Dat is veel te lang natuurlijk.”